Fuerteventura en de tocht naar Gran Canaria.

Fuerteventura is een stuk minder mooi dan Lanzarote. De laatste vulkaanuitbarsting op Lanzarote was slechts enkele eeuwen geleden en die transformeerde een groot deel van het eiland. Lanzarote heeft actieve geysers, duidelijk herkenbare vulkanen (waarvan er een vuurrood is) en zwarte vlaktes met enorme lavabrokken.

Het binnenland van Fuerteventura daarentegen lijkt zo weggelopen te zijn uit de spaghettiwesterns: een woestijn met struikjes en heuvels. Clint Eastwood en Lee van Cleef zouden er naadloos in passen. Natuurlijk zijn de heuvels vulkanen, maar veel ervan zijn inmiddels zo geërodeerd dat ze niet meer als zodanig herkenbaar zijn.

De hoofdstad van Fuerteventura is Puerto del Rosario. Het is een middelgrote stad met een zeer kleine kern. Echte monumenten zijn er niet, maar kunstliefhebbers kunnen hun hart ophalen met het grote aantal beelden dat de stad telt. De stad is de hub van Fuerteventura. Hier komen de cruiseschepen en vrachtschepen aan. Het vliegveld ligt net ten zuiden van de stad.

Gran Tarahal, de enige plaats met een noemenswaardige jachthaven, is een klein strandplaatsje dat zichzelf in 2012 een facelift gaf door alle kale muren te voorzien van muurschilderingen. Toerisme is er nauwelijks. Het plaatsje telt weliswaar een paar toeristenrestaurants, maar een souvenirwinkel is er niet.

Morro Jable is nog kleiner, maar het vakantieresort dat er net naast ligt is dat niet. Een lint van resorts, hotels, appartementen en winkelcentra strekt zich langs de hoofdweg en de kust naar het noordoosten uit. De bewoners en vakantiegangers zijn voor het grootste deel Duitsers. Ik zou er geen vakantie willen vieren en er al helemaal niet willen wonen. Er is hier verder niets. Geen natuurpracht en geen bruisende miljoenenstad. Alleen zand, horeca, winkelcentra en toeristenwinkeltjes.

Op zondag 20 januari verliet ik Gran Tarajal en werd er koers gezet naar Punta Jandia, het uiterste puntje van Fuerteventura, om daar een nacht voor anker te liggen. De bewegingen van de boot voor anker vielen mee, maar de ankerketting die over de rotsachtige bodem schraapte zorgde voor de nodige geluidsoverlast in de kajuit.

Fuerteventura in 1 foto.

Bruisende metropool Gran Tarajal. Groot genoeg voor een pizzeria, te klein voor een souvenirwinkel.

Geen kale muren meer in Gran Tarajal. Misschien is het een idee voor steden met veel kale muren om de muurschilderingen een stripverhaal te laten vormen en een wandeltocht uit te stippelen zodat de afbeeldingen in volgorde kunnen worden bekeken.

Het begin van het lint aan toeristenresorts naast Moro Jable.

De tocht naar Las Palmas verliep de volgende dag uitstekend, maar ik was gedwongen om de motor te gebruiken om bij daglicht aan te komen. Onderweg had ik eindelijk succes in het fotograferen van de dolfijnen die weer eens rond Willemijn zwommen. Nou ja, succes... Veel van de foto's zijn enigszins wazig. Het goed fotograferen van een razendsnelle dolfijn op een schommelende boot, door een fotograaf die probeert overeind te blijven staan, vereist duidelijk meer oefening. Een tweede probleem is het feit dat ze overal kunnen opduiken, maar dat je niet alles tegelijkertijd in de gaten kunt houden. Het beste moment kwam toen een dolfijn op zo'n 2 meter naast de kuip volledig uit het water sprong. Ik draaide me snel genoeg om om het dier aan te kijken, maar te langzaam om er een foto van te maken.

Bij aankomst bleek Las Palmas in een nevel te zijn gehuld. met nog 3 kwartier aan daglicht te gaan ging ik voor anker in het baaitje net ten noorden van de jachthaven.

De kustlijn van Fuerteventura net ten noordoosten van Morro Jable.

Naast de boot zwemmen was dit keer niet voldoende voor Flipper en co. Verschillende malen sprongen ze uit het water.

Schepen in de nevel voor anker buiten Las Palmas.

Eindelijk weg uit Arrecife.

12 januari 2018.
Eindelijk heb ik de lijm die me aan Arrecife vastplakte kunnen lostrekken. Ik heb er bijna 6 weken gelegen. Twee ervan omdat ik totaal geen zin had om verder te varen. Om 12:00 ging ik voor het laatst aan boord van Baltic Dart, de boot van Brenden en Serena McGinley die ik in november 2016 in Lagos had leren kennen en steeds opnieuw ben tegengekomen. We wisselden wat geschenken uit en om 12:45 voer ik Marina Lanzarote in Arrecife uit.

Het nadeel als je anderhalve maand in een comfortabele marina hebt gelegen is dat je weer moet wennen aan de zeegang. En zo kotste ik een uurtje later het zonnepaneel aan bakboord onder. Tevens experimenteerde ik op deze tocht voor het eerst met het uitbomen van de genua. Dit ging beter dan verwacht en slechter dan gehoopt. Na veel gevloek stond het ding eindelijk en warempel, het werkte ook nog. 5 uur na vertrek ging ik voor anker bij Playa Blanca aan de zuidkust van Lanzarote, net buiten de ingang van Marina Rubicon.

13 januari 2018.
Zonder veel wind ging ik rond 11:30 ankerop en stak op de motor over naar Fuerteventura. Geen gekots deze keer. Na een saaie tocht kwam ik rond 5 uur aan in Puerto de Rosario, de hoofdstad van Fuerteventura, waar ik voor anker ging naast de terminal voor de cruiseschepen.

14 januari 2018.
De volgende ochtend stond er wind. 5 Beaufort in combinatie met bewolking, motregen en kou. Ja, ik weet dat ik hier niet mag klagen over kou, maar ik doe het toch. Het. Was. Vies. Koud.

Mein Schiff 4 van Tui (Tui lijkt zijn cruiseschepen op uiterst originele wijze allemaal "Mein Schiff" te noemen en ze vervolgens te voorzien van een nummer) was een paar uur na mijn aankomst vertrokken en in de nacht vervangen door de Aida Vita. Beide schepen ben ik vanaf Madeira, samen met de Mein Schiff 1 en Aida Prima al zeker 8 keer tegengekomen. Cruiseschepen zijn, als je het goed beschouwt, niet meer dan zeer luxueuze veerboten die een vaste dienst onderhouden. In dit geval tussen Portugal, Madeira en de Canarische Eilanden.

Op de ochtend van mijn vertrek hielden bemanning en passagiers van de Aida Vita om 10:00 een oefening. Iedereen een zwemvest om en naar de reddingsboten. 25 minuten later was de oefening voor de passagiers voorbij en mochten ze aan land. Om 11:00 werd omgeroepen dat de oefening ook voor de bemanning was afgelopen, behalve voor de mensen van reddingsboten 5, 8 en 9, die blijkbaar ondermaats hadden gepresteerd en dus nog even mochten dooroefenen. Even later werd omgeroepen dat de sectieleiders om 11:30 op de brug moesten zijn voor de evaluatiebijeenkomst. Denk je op een schip te werken, is het verdomme nog steeds net een kantoor.

Met goede wind en aanzienlijke stroom van achteren en een vieze, hoge zeegang van opzij liep ik, zonder te hebben gekotst, rond 16:00 de marina van Gran Tarajal binnen. Dinsdag wordt er 40-50 knopen wind voorspeld, ik zal hier dus zeker tot donderdag blijven liggen. Zo, en nu een pilsje.