Sancti Petri.

Ik had Sancti Petri eigenlijk pas op de terugweg van Gibraltar willen bezoeken, maar de omstandigheden dwongen me er min of meer toe om dit nu al te doen. De wind was 4 Bf en hikte af en toe tegen de 5 aan toen ik Rota verliet. Dit was natuurlijk goed te doen. Okay, door de korte, steile en chaotische  golfslag in de Baai van Cadiz en de ondiepe kust voelde ik me niet al te lekker, maar ook dat kon ik wel hebben. Maar dat de wind  na 2 uur al aantrok tot 5 a 6 Bf was bij die golfslag teveel van het goede. Misselijk en kokhalsend (notabene op mijn 50e verjaardag) streek ik op korte afstand van de ingang van Sancti Petri de zeilen en liep er binnen. Twee uur later stond er 7 Bf. Dit bleef de gehele nacht, de volgende dag en de nacht daarop doorgaan. Pas op vrijdag de 30e juni besloot de wind rond de middag enkele uren af te zwakken tot 4 Bf. Zaterdag is er volgens de weersvoospelling een goed venster om naar Barbate te varen. Daar zal ik dan, volgens dezelfde voorspelling, 5 dagen vastliggen vanwege een opkomende Levanter. Je kunt zolangzamerhand de klok op die sterke oostenwind gelijkzetten.

Castillo de Sancti Petri ligt op een eiland dat dient als natuurlijke golfbreker.

Sancti Petri is een spookstadje waarbij ruïnes en braakliggende percelen elkaar afwisselen. Het kleine vissersplaatsje dat gelegen is op een landtong en aan drie zijden omringd is door water, werd in de jaren 70 verlaten en daarna beheerd door de Spaanse defensie. Sinds enige jaren is er echter een opleving als recreatieplaats. Door de ligging aan zee en een moerasgebied met meertjes en een riviertje is het een ideale plaats voor standbezoekers, natuurliefhebbers, kitesurfers en kajakkers. Enkele van de ruïnes zijn dus van een nieuw dak voorzien en hebben een nieuw leven gekregen als bar of restaurant. Hierbij geeft de naam van het restaurant vaak de functie aan dat het gebouw oorspronkelijk had. Het plaatsje telt zo'n 4 bewoonde huizen en maar liefst 5 vissersverenigingen: Asociacion Muelle Pesquero Sancti Petri, Asociacion Pescadores la Borriquera, Asociacion Perscadores-Deportivos Jubilados y Pensionistas Castillo de Sancti Petri, Asociacion de Pescaderos Cano Chanarro (tevens restaurant) en de Asociacion de Pescadores Mar de Sancti Petri (tevens bar). Iets vertelt me dat vissersverenigingen hier belastingvoordelen krijgen. Naast de restaurants, een ijscokar en verhuur van kajaks, surfplanken en kites is er verder nog niets. Geen pinautomaat en geen minimarkt in het plaatsje en geen wasmachines en brandstof in de havens. Wel is er een Wifispot voor een uur gratis internet per dag.

Twee woningen die weer in gebruik zijn.

De ruine die grenst aan de achterzijde van de twee woningen.

De ruïnes hebben wel iets. Het zou in elk geval jammer zijn als een projectontwikkelaar alles tegen de vlakte zou gooien en het plaatsje in het zoveelste luxe appartementenghetto met nachtclubs zou veranderen. Daarvan zijn er hier echt teveel. Nee, bouw er dan woningen die het karakter van het oorspronkelijk plaatsje weergeven en behoud de kleine visserswoningen. En een van de andere ruines kan prima dienst doen als klimwand.

Voor Willemijn was bij aankomst geen plaats meer in de Puerto Deportivo. Concurrent Club Nautico heeft de rivier echter volgelegd met  moorings en daar kon ik probleemloos terecht. Het heeft als voordelen dat het een stuk goedkoper is en dat ik er kan vissen. Een gratis watertaxi brengt mensen 24/7 van en naar land.

De treurige restanten van het oude Sancti Petri.

Verlaten gebouwen voor de visserij-industrie.

Afgedankte vissersboten.

Nakomelingen van voormalige huisdieren.

Om boodschappen te doen moest ik naar Novo Sancti Petri, een plaats vol hotels, appartementen en een golfbaan dat op een kilometer of 4 afstand ligt van het oude Sancti Petri. Dankzij een verouderde dienstregeling en een foutje van de busschauffeur die dacht dat mijn halte de naam was van een hotel, kreeg ik voor de 1,50 euro dat een buskaartje hier kost een toer door de hele plaats en omgeving. De bushalte waar ik had willen uitstappen bleek namelijk sinds 23 juni niet meer te bestaan en dit was nog niet aangepast op de palen.

De voortekenen van het toekomstige Sancti Petri.

Toerisme.

Watersport.

Horeca.

Evenementen in Rota.

Elk jaar op 18 juni is er een religieuze Corpus Christi processie in Rota. Ik was aanwezig bij de processie van 2017. Tijdens de processie wordt een draagbaar met een heilige relikwie door de straten gedragen als middelpunt van een optocht die dit jaar bestond uit groepen kerkvoorgangers, twee groepen kinderen, een fanfare, zeer serieus kijkende priesters, stafdragers, vaandeldragers, kaarsendragers, zingende gelovigen (tenminste: ze konden even zingen tijdens de schaarse momenten dat de fanfare stil was), beveiligers in zwarte pakken, twee politie-officieren en, als laatsten, twee straatvegers die de uitgestrooide rozenblaadjes opveegden. Ook waren er een aantal part-time participanten, namelijk moeders die niet konden laten om zich met hun meelopende kind te bemoeien.

Ik had de gelukkigen die de draagbaar met de relikwie mochten dragen twee dagen ervoor al zien oefenen in het kale stalen geraamte. Ze waren met hun achttienen: drie kolommen naast elkaar, elk gevormd door vier mensen achter elkaar en tussen de drie kolommen in nog eens twee rijen van drie mensen. Achttien mensen die zodanig op elkaar waren gepropt dat mensensmokkelaars er jaloers op zouden worden. Allemaal waren ze gekleed in een witte broek, witte sokken en witte schoenen en leerden onder toezicht op het kerkplein hoe ze de zware last die met handdoeken op hun schouders was geplaatst, synchroon schuifelend konden verplaatsen en draaien, neerzetten en weer opppakken, zonder voor krantenkoppen over verpletterde toeschouwers of vernielde heiligdommen te zorgen.

De uiteindelijke last bleek niet echt te vergelijken met de last van het open frame: het frame was een stuk zwaarder met de relikwie en de versieringen er op, er was geen ventilatie meer en slechts 1 persoon kon naar voren kijken door een stukje kippengaas dat was aangebracht achter een zware, vergulde klopper. Die klopper werd eenmaal bediend als de draagbaar moest worden neergezet en driemaal als hij weer moest worden opgepakt voor de volgende twintig meter. De draagbaar werd aardig waterpas gedragen op de heenweg. Op de terugweg was dit niet langer het geval.

De draagbaar met enkele voorgangers.

Enkele van de vele staf- en vaandeldragers.

Deel van de fanfare.

Elk jaar op 23 juni zijn er twee evenementen die in het teken staan van Johannes de Doper, wiens geboortedag binnen de Rooms-Katholieke Kerk wordt gevierd op 24 juni.: een hardloopconcours en een festival (Fiesta de San Juan) dat van oorsprong heidens is.

De bedoeling van de hardloopconcours was me al snel duidelijk: een uur lang rondjes rennen bij 30 graden zorgt ervoor dat je erg blij bent dat je na afloop lekker verkoelend gedoopt kunt worden in zee of onder de douche.

Middelpunt van het Festival van San Juan in Rota dit jaar was een tweetal leraren die blijkbaar niet echt geliefd waren bij hun voormalige leerlingen (zoals ik al schreef waren enkele dagen eerder de schooldiploma's uitgereikt). De twee poppen die de leraren moesten voorstellen waren 's avonds op een kruispunt in het winkelgebied opgetuigd en kregen daarna voortdurend bezoek van mensen die door de dranghekken liepen en stukjes papier met daarop een naam, foto's of andere voorwerpen op de brandstapel legden. Enkele afgestudeerde scholieren legden schoolboeken en schriften op de pallets.

Dit ging door tot exact 00:00 uur. Toen maakten de twee leraren in kwestie hun opwachting, poseerden met hun evenbeelden van papier-maché en gingen met een mand rond zodat mensen die de naam van hun schoonmoeder, de foto van hun ex of de sweater die ze voor hun verjaardag van tante Agaat hadden gekregen nog niet bij de poppen hadden gelegd, dit alsnog konden doen. Hierna werden de poppen onder veel gejuich van enkele mensen aangestoken. Tot verassing van het publiek bleken de poppen enkele pittige stukken knalvuurwerk te bevatten zodat het gehuil van geschrokken kleine kinderen het gejuich al snel op de achtergrond drong.

 De rest van dit festival, dat slechts in een klein gebied plaatsvond, maar binnen dat gebied zeer druk bezocht werd, vond plaats op een stuk strand dat volgepakt was met groepen jongeren en families. Er waren wat kleine kampvuurtjes, veel barbecues en na afloop was er een korte vuurwerkshow.

De twee leraren met hun evenbeelden van brandbaar materiaal.

Het geeeft altijd een warm gevoel als je weet dat je geliefd bent.

De Baai van Cadiz.

Deze Baai telt een viertal havenplaatsen waarvan er drie het bezoeken waard zijn. Gelukkig zijn deze drie ook te bezoeken met een veerpont. Voor 5 euro kan in Rota een ticket voor Cadiz worden gekocht en in Cadiz kan vervolgens voor 3 euro een ticket worden gekocht om naar Puerto de Santa Maria te varen.

Rota.

Dit is het eerste stadje dat men in de baai tegenkomt wanneer men van het noorden komt. Hoewel de haven minder faciliteiten heeft als Puerto Sherry, dat net ten noordwesten van Santa Maria ligt, bevindt het gezellige stadscentrum er zich vlakbij de haven. Veel zeilers verkiezen Rota daarom boven Puerto Sherry. Ook is Rota een van de steden in Andalusie waar op 23 juni het Festival van San Juan gevierd wordt. Tijdens dit festival worden beeltenissen gemaakt van mensen die men niet mag en vervolgens publiekelijk in brand gestoken. Natuurlijk doet men dit het liefst wanneer de onderwerpen van spot dit kunnen zien. De beeltenissen kunnen van politici zijn, maar ook van de baas, de buren of de schoonmoeder. Het is een feest waarbij vuur, water en de reinigende werking van beide elementen een grote rol spelen. Zo is het geloof dat men zelf gereinigd wordt wanneer men driemaal over een van de vele vreugdevuren springt die in de nacht aan het strand worden aangestoken en genezen wordt wanneer men in deze nacht in zee gaat zwemmen. Omdat ik toch pas op 21 juni kan doorvaren naar Barbate vanwege een aanhoudende Levanter (een sterke oost-zuidoostelijke wind), heb ik besloten om twee dagen langer te blijven en het festival mee te maken.

Naast Rota bevindt zich een Amerikaans-Spaanse marinebasis. Engels is daarom een veelgehoorde taal in de straten van het stadje. Op een van de dagen dat ik van de Wifi in het havencafe Agora gebruik maakte, kwam een viertal Amerikanen binnen en bestelde een biertje. Al snel werd duidelijk dat ze in plaats van het plaatselijke merk graag Amerikaans bier wilden hebben. De kroegbaas, Antonio, schonk hierop een glas halfvol, vulde het voor de rest aan met water en sprak "now is Budweiser" in gebroken Engels, terwijl hij het met een wijde glimlach voor de Amerikanen neerzette. Ze vertrokken opvallend snel. Een ander voorbeeld van Spaanse humor is hieronder te vinden.

Het plein met Castillo de Luna en de Grote Kerk.

De dorpsmarkt doet nu o.a. dienst als cafe.

Cadiz.

Deze stad kreeg in 1717 het monopolie op de handel met de Spaanse kolonieen in Amerika. Het resultaat was grote rijkdom en dat is te zien aan de vele monumenten die er in deze tijd gebouwd werden. Zelfs het douanekantoor lijkt op een paleis. De oude binnenstad is gebouwd op een schiereiland en goed te bezoeken in een dag tijd omdat de meeste monumenten binnen loopafstand van elkaar staan. Het is zeker de moeite waard om de toren van de kathedraal te bezoeken zodat men de stad ook van bovenaf kan zien. Bedek wel je oren rond het hele uur, want je staat er pal onder de klokken in de toren en die zijn in gebruik.

In de plaatselijke Burger King liep een man rond die kaartjes op de tafels legde met de tekst (alleen in het Engels, toeristenval dus) "I have three children. I have no work. Please help". Blijkbaar was het de bedoeling om er wat geld op te leggen, maar de man van een Spaans sprekend stel dat op het punt stond om weg te gaan haalde een condoom uit zijn portemonee en legde deze op het kaartje. Jammer genoeg stonden er mensen in de weg toen de bedelaar zijn kaartjes weer kwam ophalen en kon ik zijn reaktie dus niet zien. Het condoom was echter weg, dus hopelijk blijft het bij drie kinderen. Ik heb er de rest van de dag om moeten lachen.

Een van de foto's die het uitzicht tonen over Cadiz vanaf de kathedraal.

De katherdraal van Cadiz.

Het centrale plein in de oude deel van de stad.

Puerto de Santa Maria.

Deze stad heeft als enige plaats in de omgeving een arena voor het stierenvechten. Verder is het plaatsje niet echt bijzonder. Wat wel opviel is dat er meer verwijzingen zijn naar het Rooms-Katholicisme dan in de andere plaatsen die ik tot nu toe heb bezocht. Op de dag dat ik de plaats bezocht werden de schooldiploma's uitgereikt. Bepaalde straten waren voor verkeer afgesloten en gevuld met opgeluchte kinderen en trotse ouders. In een van de kerken vond een uitreikings-ceremonie voor afgestudeerden plaats en in het gebouw ernaast werd het afstudeerfeest gehouden.

De Plaza de Toros arena.

Standbeeld aan de andere zijde van de arena.

Mazagon & Chipiona.

Over Mazagon kan ik kort zijn: een tegenvaller. De stad heeft totaal geen uitstraling. Mazagon telt een aantal moderne wijken die een zeer slechte infrastructuur hebben. Sommige straten zijn slechts deels geasfalteerd en anderen helemaal niet. Zandpaden in villawijken. Nieuwe trottoirs zijn verzakt en gebarsten en lantaarnpalen staan scheef. Het is alsof alles met haast is afgeraffeld en het geld op was voordat de haastklus af was. En dan zijn er nog de hondendrollen. Om de 5 meter ligt er wel eentje. Zonde, want de woningen in deze wijken bevinden zich zeker niet in het goedkope segment. De stad heeft sinds kort een parkje en dat is eigenlijk het enige dat het aankijken waard is.

Chipiona is kleiner dan Mazagon, maar is een stuk prettiger. De oude stad heeft een aantal gezellige winkelstraten en de bewoners van een aantal straten doen collectief hun best om de uitstraling van hun woonomgeving te verfraaien door bijvoorbeeld overal bloembakken op te hangen of planten in potten te plaatsen. Ook is er een mooie boulevard met een aantal goede restaurants langs het strand die naar de pittoreske vuurtoren leidt.