Landnomaden.

Naast de mensen die in een vaartuig wonen en ermee rondreizen zijn er ook de mensen die in een voertuig wonen en ermee rondreizen. Om deze groep te accomoderen is er in de buurt van jachthavens niet zelden een parkeerplaats voor campers.

De grote meerderheid van de geparkeerde campers behoort tot de gekochte en kant-en-klare soort. Maar er zijn uitzonderingen.

Voor de student met een beperkte beurs bijvoorbeeld is er het gepersonaliseerde, omgebouwde personenbusje dat slechts basisvoorzieningen biedt. Een bestelbusje werkt ook.

Voor de handige gepensioneerde hobbyist en zijn vrouw die graag in luxe rondreizen is er de zelf ingetimmerde stadsbus of touringcar.

En voor de praktische denker die na de vakantie weer vracht moet vervoeren is er de goedkope en tijdelijke oplossing die na het uitladen weer dienst kan doen als tuinhuisje. Daags na de foto was het kot open en zag ik dat er een jong stel in zat. Voor zover ik het kon zien bevat het een tweepersoons bed en een boekenschap

Over vissen en baarden.

Een zeiltocht is, wanneer alles goed gaat, strontsaai. De boot stuurt zichzelf, de zeilen staan goed, er hoeven geen andere vaartuigen te worden ontweken en de zeegang is rustig. Een zeilboot is, wanneer alles goed gaat, een woning op het water die zich verplaatst met de snelheid van een fiets.

Onder deze omstandigheden is de grootste uitdaging aan boord dan ook het doden van de tijd. Wie zeilt met een groep, gezin of partner heeft aanspraak, maar dit geldt niet voor mensen die alleen zeilen. Die moeten hun tijd op andere manieren doorbrengen.

Lezen is voor velen een mainstay. Dit geldt ook voor mij en daarom heb ik een e-reader die voorzien is van een paar honderd boeken aan boord. Maar soms gaat lezen ook vervelen.  Daarom probeer ik het nu met vissen. Ik heb twee hengels, een hoeveelheid lokkers, haken, blinkers, enz. gekocht en een houder om de hengel in te steken.

Een RVS vishengelhouder zoals je die vanaf Frankrijk op veel boten ziet.

De vangst tot nu toe bedroeg een hoeveelheid zeewier, een plastic tas en een kluwen vislijn. Jaloers ben ik op de schipper van een jacht dat ik tegenkwam in Barbate: die had heus plastic bierkrat aan de haak geslagen!

Ook aan het klaarmaken van de geanticipeerde vangst is gedacht. De vis kan worden geroosterd op een barbecue die aan de reling wordt bevestigd. Deze barbecue, die ik zag in een Supersol supermarkt, bleek aan de onderzijde een profiel te hebben dat het mogelijk maakt om hem zonder aanpassingen aan de reling te hangen. En de grootte van de barbecue bleek toevalligerwijze geschikt te zijn om hem klem te zetten achter de stang die naar de windgenerator loopt. Hij kan dus niet losschieten. En door de poten intact te houden kan ik hem ook op de normale manier gebruiken. Het beste was de prijs: slechts 7 euro. De Cobb barbecues die veel mensen aan boord hebben kosten rond de 150 euro. Voordeel is wel dat die met meer wind te gebruiken zijn dan de mijne. Maar wie gaat er nou bij 6 Bf barbecuen?

Een Cobb barbecue van 150 euro. Relingmontage komt daar nog bij.

Een zeer bruikbare oplossing voor 17 euro.

Ik heb besloten mijn baard te laten staan. Dit idee had ik al sinds ik Biscaje overstak, maar ik had geen idee hoe ik een baard moest trimmen. En dat heb ik eigenlijk nog steeds niet. Desondanks is het er nu dan toch van gekomen. Ik weet nog niet welk model het uiteindelijk gaat worden. In elk geval geen ZZ Top of hipsterbaard. Nee, geen foto.

Gibraltar.

Wie "Gibraltar" zegt bedoelt "The Rock". En wie "The Rock" zegt... kan het beste een voertuig nemen als hij de rots wil bezoeken. Mijn god, mijn benen. Huur echter geen auto, want veel toeristen worden met kleine busjes aangevoerd en daarvan zijn er zoveel dat je vroeger of later gegarandeerd op bepaalde plaatsen, zoals bij St. Michaels Cave, in een file staat.

Toerisme.

Ik stond om 08:15 bij de kabelbaan om naar boven te gaan en was in het gezelschap van 3 anderen. Een half uur later stonden er 20 mensen op het uikijkpunt en weer een half uur later was er een wachtrij zichtbaar bij het grondstation. 's Middags bedraagt de wachttijd voor een trip naar boven meer dan 3 uur. Kom dus vroeg.

De rots creeert zijn eigen microklimaat wanneer een Levanter (warme, oostelijke wind die ontstaat uit een afbgebogen Mistral) waait. Aan loefzijde is de hemel dan onbewolkt, maar boven de rots wordt een laaghangende wolk gevormd die de luchtvochtigheid in de stad en de helling aan lijzijde richting de 100% jaagt. Bij een westenwind is de helderheid optimaal.

Een stralende, onbewolkte hemel. Behalve boven Gibraltar waar het bewolkt en zeer vochtig was.

De apen op de rots maakten hun reputatie waar. De troep die bij het uitkijkpunt kwam ontbijten maakten in het uur dat ik er stond 2 slachtoffers: 1 vrouw werd in haar arm gebeten omdat ze niet op tijd opzij ging en een kind werd beroofd van een tennisbal. De roof zal wel hebben plaatsgevonden omdat tennisballen eenmaal op fruit lijken. Veel apen hadden jongen. Sommigen zo jong dat ze alleen onder hun moeder hingen, anderen al oud genoeg om te spelen.

Van een voorruit naar beneden glijden. Wie heeft het niet gedaan in zijn jeugd?

St. Michaels Cave was een teleurstelling. Ik had gehoopt op bruikbare verlichting voor het maken van foto's. In plaats daarvan bleek de grot, die tevens dienst doet als theater, verlicht te worden door knipperende discolampen die een voorliefde voor de kleur donkerblauw vertoonden. Deze ergerlijke onzin maakte het bijna onmogelijk om de details van de natuurlijke kathedraal te zien of te fotograferen. "St. Michaels Discotheque" zou een betere benaming zijn voor deze teleurstellende attractie waarvoor men 10 pond toegangsprijs rekent.

Een schaars moment waar het licht helder genoeg en bijna wit was.

Het uitzicht bleek, ook bij de minder dan optimale helderheid die ik had tijdens mijn bezoek, spectaculair. In het zuiden is de drukbevaren Straat van Gibraltar te zien (en, bij helder weer, de Jebel Musa in Marokko), In het Noorden liggen La Linea en het heuvellandschap van Andalusie. In het oosten is er de Middellandse zee met zeeschepen voor anker liggen en in het westen domineert de Baai van Biscaje.

Zon boven La Linea in de achtergrond. Bewolking boven Gibraltar. De wolk is goed te zien boven in beeld.

Op 18 juli kreeg ik Franse buren. Deze drie heren begonnen de ochtend na de dag van aankomst met een luidruchtige discussie die gepaard ging met veel handgebaren en boos heen-en-weer geloop op de steiger. De mensen op de omringende boten reageerden hierop door quasi-nonchalant buiten in de kuip van hun boot te gaan zitten om zo de discussie beter te kunnen volgen van het lekkere weer te genieten. Enige tijd later bleek de ophef te gaan om het scheepstoilet dat door ondeskundig gebruik van een van de heren hopeloos verstopt was. De middag werd vervolgens doorgebracht met pogingen om het toilet te ontstoppen. Omdat het vanaf de binnenzijde niet bleek te lukken werd de dader uiteindelijk door de anderen veroordeeld om dit vanaf de buitenzijde te doen. En zo ging de grootverbruiker van toiletpapier vervolgens gekleed in een zwembroek, duikbril en snorkel te water en ramde een uur of twee lang tevergeefs allerlei zaken in het gat van de afvoer.

Regel nr. 4 aan boord van elk jacht: wie het toilet verstopt, mag het vervolgens ook ontstoppen. Desnoods onder bewaking.

La Feria de La Linea.

De kermis van La Linea is het belangrijkste feest van La Linea de la Concepcion en duurt dit jaar van 14 tot 23 juli. Het hart ervan wordt gevormd door een enorme kermis, maar daarnaast zijn er ook concerten en is er een grote braderie. Het geheel wordt afgesloten met een groot vuurwerk.
De eerste zondag van het feest is de dag waarop vele mensen zich in de stad in de lokale traditionele klederdracht hullen. De straatjes en pleinen in de binnenstad waren op zondag dan ook gevuld met mensen die het feest op deze wijze luister geven.

De toegangspoort van de kermis boven de weg naar de stad.

Toen ik een kind was bestonden de kermissen in Nederland uit attracties waar je moeder niet in durfde, kramen waar je indruk kon maken op je vriendin en fantastische prijzen kon winnen (die een dag later kapot gingen) door creatief te zijn met een luchtbuks, dartpijltjes of tennisballen en tenten waar zuurstokken of suikerspinnen werden verkocht. Later veranderde dit. Toen ik eenmaal volwassen was, bleken de meeste kermissen slechts nog uit gokkasten, bierkramen, reljongeren en een enkele draaimolen te bestaan. Ik heb in Nederland sindsdien geen kermis meer bezocht.

Attracties in plaats van gokkasten.

Dit is hier anders. Reljongeren lijken er niet te zijn en er is slechts een enkele kraam met gokkasten. Een van de spectaculairste onderdelen van de Feria is de straatverlichting. Deze is boven elke weg op het kermisterrein aangebracht en ook een aantal winkelstraten is er van voorzien.

De verlichting boven de wegen kent een grote verscheidenheid.

Ook de centrale rotonde is voorzien van feestverlichting.

De tocht naar Gibraltar.

De tocht naar Gibraltar was bijna perfect en daar was ik blij om. De laatste nacht in Barbate was namelijk tevens de eerste nacht van een driedaags popfestival. De 'muziek' van drie podia was iets te goed te horen en ging tot 06:00 's ochtends door. Van slapen kwam dus weinig terecht. De wind tijdens de tocht was weliswaar iets te licht, maar de zeegang was geweldig. De meelopende vloedstroom had hier een zeer kalmerende werking op. Vrijdag zeven juli was het hoogwater bij Tarifa om 15:00 uur en dus verliet ik, samen met drie andere boten, Barbate 3 uur eerder om zo de volle zes uur van de vloedstroom te kunnen profiteren. De stroming bij springtij bedraagt in de straat van Gibraltar zo'n drie knopen, dus die wil je niet tegen hebben. Precies zes uur later liep Willemijn de Baai van Gibraltar binnen en ging een klein uur daarna voor anker bij La Linea de la Concepcion.

Tarifa met zijn schiereilandje.

De volgende dag begon goed toen ik, na de dinghy vaarklaar te hebben gemaakt, het slot voor de buitenboordmotor en een aantal sleutels voor de boot overboord liet vallen. Waarom had ik ook alweer besloten om de sluiting voor de dodemansknop aan een sleutelring te bevestigen? Gelukkig zijn het slechts vier sleutels en heb ik duplicaten. Verlies van het slot is erger: dit kostte vijftig euro. Eens kijken of ik ze morgen op kan duiken. Hoe lang is het ook alweer geleden dat ik gezwommen heb?

De kust van Afrika wordt gedomineerd door de Jebel Musa.

Diefstal van dinghy's is niet ongewoon in deze streek, maar gelukkig kan de dinghy bevestigd worden aan de steiger bij de plaatselijke Club Nautico tegen een vergoeding van zes euro per etmaal. Men dient hiervoor het noord-westelijke marina-bassin in te varen, door te varen naar de steiger die zich het dichtst bij het clubrestaurant bevindt en hem daar aan de hammerhead vast te maken. Tussen de blauwe deur die naar het restaurant leidt en het frame is een knopje op buikhoogte dat nauwelijks te zien is. Door deze in te drukken en iets in te spreken, komt een marinero die de deur opent. Over het niet al te hoge hekwerk naast de deur stappen omdat je niet begrijpt waarom je niet van de steiger af kunt en de knop niet hebt gezien, is geen optie zoals ik ondervond. De marinero mag dan weliswaar in geen velden of wegen te bekenen zijn je bij de deur staat te hannessen, hij heeft het feilloos in de smiezen wanneer je over het hekwerk stapt.

Gibraltar en zijn rots vanaf zee.

Van het opvissen van de sleutels kwam uiteindelijk niet veel terecht. Het water was helder, maar het slot was niet te zien. Toch maar eens een snorkeluitrusting kopen. Het bad was echter best lekker, dus misschien moet ik toch eens wat vaker gaan zwemmen.

Toen ik 's middags voor het eerst in anderhalve maand marinetraffic.com checkte om te kijken of het AIS signaal van Willemijn werd ontvangen, zag ik dat De Witte Beer van Maarten en Antoinette ook in La Linea lag. Na ze een SMS te hebben gestuurd, bleek dat ze slechts een uurtje eerder waren aangekomen en werd uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Over toeval gesproken. Nadat ik bij ze aan boord was gestapt bleken ze vanuit Ceuta te zijn gekomen met 40 knopen wind, na een tocht langs de Marokkaanse kust. Ze waren bijzonder negatief over de havens van Marokko waar ze waren geconfronteerd met criminaliteit, corruptie, overdreven bureaucratie en onjuiste informatie in de meest recente pilot van Imray over de toegang tot vissershavens. Over de havens in de Spaanse enclave waren ze echter vol lof.

Gibraltar en zijn rots vanaf de haven nadat de wind draaide.

Ook de Middellandse Zee was niet onverdeeld positief ontvangen. Zo vertelden ze over een bepaalde bar op Mallorca waar men voor een pilsje 25 euro rekent, over ankerplaatsen die op het gevaarlijke af vol liggen, buitensporig hoge havengelden en over de wind die of niet of te hard waait. Ik keer na Gibraltar dus mooi om en vaar terug naar Lagos.