Voor anker bij Portimao / Ferragudo.

Het kostte enige moeite om na meer dan 5 maanden weg te varen uit Lagos. Dat was een interessante ervaring, want het kostte me geen enkele moeite om uit Nederland te vertrekken. Maar de meeste mensen die ik er had leren kennen waren enkele weken eerder al vertrokken en het was dus tijd om ook te gaan. Daarbij waren de prijzen voor frisdrank bij de cafe's in de marina deze week verhoogd. Aangepast aan de toeristen die Lagos (en ongetwijfeld ook de andere plaatsen hier) sinds begin april zijn gaan overspoelen.

De nieuwe bestemming, Portimao, ligt op slechts 7 mijl afstand van Lagos. De reden dat ik erheen ben gegaan is het feit dat het een uitstekende plaats is om te ankeren. En ankeren is iets waar ik amper ervaring mee heb. Er moet dus worden geoefend. Tevens wil ik mijn tweedehandse buitenboordmotor uittesten.

Voor anker in de baai samen met enkele andere jachten.

Nu ik voor anker lig voor de villa's buiten het dorpje Ferragudo tegenover Portimao, zal ik morgen ook het gerei gaan uittesten waarmee ik de dinghy en de buitenboordmotor op en neer kan hijsen.
De ladder die ik gekocht had om aan de reling gehangen kan worden om zo vanuit Willemijn in de dinghy te komen vereist helaas enige aanpassingen. Ik zal kijken of ik dit met lijnen kan doen.

Het middeleeuwse en goed onderhouden Castelo do Arade.

Donderdag en vrijdag was er regen voorspeld. Donderdag goot het inderdaad, maar vrijdag was mooi genoeg om met de dinghy naar Ferragudo te varen. Het toerental van de buitenboordmotor was laag en werd nog lager op de terugweg naar Willemijn. Het stoppen ging gepaard met een plof en blauwe rook en een half uur later verdomde het ding om uberhaupt nog te starten. Een blik op de tank liet zien dat de motor zeer veel brandstof verbruikte. Omdat de pakkingen van de carburator oud zijn vermoedde ik een veel te rijk mengsel. Na de motor van de dinghy te hebben getakeld en gedemonteerd, een verstopte nozzle te hebben opengegloeid, vloeibare pakking op de oude pakkingen te hebben aangebracht en de motor na montage uiteindelijk weer aan de dinghy te hebben getakeld... deed ie nog steeds niets.

Zaterdagochtend was dus gedoemd om, net zoals vrijdagmiddag, doorgebracht te worden met het repareren van de buitenboordmotor. En weer werd er getakeld, gedemonteerd en gekeken. De vloeibare pakking bleek het goed te doen, de nozzles waren niet verstopt en de vlotter was vrij. De carburator was dus niet langer verdacht. Het bleek even later de bougie te zijn. Deze was volledig bedekt met een laag teer. Dit had ik natuurlijk moeten weten. Een veel te rijk mengsel leidt tenslotte tot onvolledige verbranding en vervuiling. Het eind van het verhaal is dat de motor het ineens prima deed en het brandstofverbruik drastisch onlaag ging. Hopelijk kan ik morgen dan eindelijk opnieuw naar Ferragudo.

Het charmante plaatsje Ferragudo . Mijn dinghy rechtsonderin en voetstappen zijn goed te zien.

Niet dus. Zondag betrok het en het begon tegen de voorspelling in te regenen. IPMA, de Portugese KNMI, zit er wel vaker naast. Gelukkig heb ik 500 boeken op mijn e-reader.

Maandag was het prachtig weer. Ik startte de buitenboordmotor en deze sloeg aan. Het toerental was goed en vol goede moed koerste ik naar Ferragudo. Maar nog geen 100 meter van Willemijn stopte de motor abrupt. Terwijl ik de roeiriemen pakte om terug te roeien werd ik benaderd door de schipper van de Suntess, een Nederlands jacht dat ook voor anker in de baai ligt. Hij stelde zich voor als Martin en midden in de baai voerden we in onze dinghy's een gesprek over buitenboordmotoren en de capriolen van de plaatselijke Italiaanse monteur. Hierna gaf hij me een sleepje terug naar Willemijn. En zo werd de carburator voor de zoveelste keer uit elkaar gehaald. De vloeibare pakking bleek volkomen verslijmd te zijn. "Niet aanbevolen voor pakkingen die in benzine ondergedompeld zijn" staat er op de verpakking. De fabrikant had daar best "gebruik deze vloeibare pakking ABSOLUUT NOOIT bij pakkingen die in benzine ondergedompeld zijn" van mogen maken.

Na een uur reinigen besloot ik de pakking op een dik stuk papier te leggen en de contouren uit te snijden. Papier lost niet op in benzine en losrakende vezels zijn te klein om de nozzles te blokkeren. Om 12:30 uur was het weer tijd om de motor te starten. Dit ging goed. Na montage aan de dinghy werd er vol gas gegeven en dit ging ook goed. En zo kon ik toch, na 5 dagen, een tweede keer naar het 1,3 kilometer verderop gelegen Ferragudo. Ditmaal met schone kleren aan, geld op zak, een boodschappentas en mijn fototoestel.

De wandeling door de steile straatjes van Ferragudo was zeker niet teleurstellend.

Ik was van plan te vertrekken naar Vilamoura op 3 mei, maar de wind was oostelijk. In plaats daarvan liet ik de dinghy, die ik de dag ervoor aan boord had gehesen, weer te water en legde de laatste hand aan de lijnen waarmee ik hem uit het water kan hijsen. Terwijl ik daarmee bezig was kwam Martin in zijn dinghy langs om te informeren hoe het met mijn buitenboordmotor ging.

Je verwacht het niet, maar na het gesprek, toen hij de zijne weer wilde starten om naar zijn tandartsafspraak te varen, weigerde het ding om te starten. Terwijl hij afdreef en uiteindelijk de roeiriemen pakte, bevestigde ik snel mijn motor aan de dinghy, stootte in de haast mijn rechter grote teen omdat ik -tegen mijn eigen regels in- aan dek nog op blote voeten liep en ging hem achterna zodat ik zijn goede daad van twee dagen eerder terug kon betalen. Na hem te hebben afgezet bij de marina ging ik zelf ook aan land voor een strandwandeling. Bij de marina is een reparatieshop en Martin verzekerde me dat hij daar een bougiesleutel kon lenen, Uren na terugkomst aan boord zag ik hem inderdaad op de motor terugvaren naar Suntess,

Wat ik een beetje zorgelijk vind is het feit dat ik nu 3 Yamaha's heb gezien die kuren hebben. De 6pk van Brenden van Baltic Dart, de 2.5pk van Martin van Suntess en mijn 2.5pk. Zijn Yamaha's zo gevoelig of onbetrouwbaar?

Een onrustige nacht.

De wind die deze week voorspeld was is met 1 dag vertraging eindelijk gearriveerd. In Portimao, waar ik naar toe wilde varen is een steiger door de wind beschadigd. De noordelijke ingang van die haven is niet echt beschermd tegen wind uit deze richting, Het advies om dus in Lagos te blijven liggen tot dit weer voorbij is, was dus terecht.

De bemanning van Webster bleek geen schoten aan de rolfok te hebben bevestigd. Ook was er geen hoes om de fok getrokken. Het enige dat de rolfok opgerold hield was een dun lijntje dat in deze wind al snel losging. Het resultaat was dat de fok zich ontrolde en oncontroleerbaar ging klapperen. Het geluid was zo hard dat ik rond 1 uur 's nachts wakker werd en naar buiten ging om te kijken of het bij mijn boot vandaan kwam.

Eenmaal aangekomen bij Webster bleek dat Charlie, de schipper van het jacht, samen met zijn vrouw Kate en de bemanningen van Andromeda (Andrew en Susan) en Farr Horizon (Andrew en Debbie) al een tijdje bezig waren om de fok onder controle te krijgen. Andrew zat met een bebloed hoofd op de steiger en verlichtte de boel met een zaklamp. Het bleek dat hij kort ervoor bewusteloos was geslagen doordat de metalen plaat die aan de schoothoek van de fok bevestigd is tegen zijn hoofd geslagen was. Hij was misselijk en niet meer in staat om met het zeil te helpen. Als de plaat hem vol bij de slaap had geraakt had het slecht kunnen aflopen.

Een uur later hadden we het zeil over de helft van de lengte tegen het rolfokprofiel gedrukt, door een aantal vallen rond het zeil te draaien. Het bleek niet mogelijk om de rest ook onder controle te krijgen. Rond 2 uur hield iedereen het door vermoeidheid voor gezien en besloot ik mijn camera te halen om het resultaat voor het blog te filmen. Het geklapper van de fok hield vervolgens een deel van de haven wakker tot het zeil zover gescheurd was dat het ophield.

De volgende ochtend bleek dat Charlie ook de schoothoek onder controle had weten te krijgen. De metalen plaat die op die plaats aan het zeil bevestigd is, is op 2:34 goed te zien. Ik sprak Charlie in de loop van de middag toen hij met beide wijs- en middelvingers in het verband (afgeschaafde huid) in de weer was met de landvasten.

Charlie en Rick tonen hun oorlogswonden.

De dominovlag die te zien is op het voorstag van Andromeda is de beloning voor het winnen van de wekelijkse domino-avond. De winnaar mag deze vlag gedurende 1 week voeren.

In de laatste scene is de sterk hellende Aloma te zien, een aluminium jacht uit Duitsland dat een wereldreis aan het maken is en tegenover Willemijn aan de steiger ligt.

De grotten van de Algarve.

Op bepaalde plaatsen aan de kust van de Algarve kan men grottencomplexen vinden die door de zee in de zachte rotsen zijn geslepen. De resulterende kolommen, bogen en grotten zijn redelijk spectaculair en het beste te bezoeken met een kleine boot. Omdat ik niet bekend ben met de stroming bij de rotsen en een opblaasbare dinghy en scherpe rotsen nu eenmaal niet goed samengaan, heb ik voor 15 euro een trip geboekt op een van de vele bootjes die bezoekers naar de grotten vervoeren. Hieronder een selectie van de foto's. De rest staat op mijn Flickr account (klik op "De foto's van de tocht" in de rechterkolom van het blog).

Deze formatie wordt "de Olifant"genoemd. Wie ziet em?

Hoe kleiner de boot, des te makkelijker en dieper kan men de grotten invaren.

Zoals hier goed te zien is.

Openingen onder het wateroppervlak creëren mooie lichteffecten.

Een van de vele bogen.

Een rotseiland in een grot te zien door een boog.

Het is weer lente!

De lente begon in Lagos op 13 maart. Niet alleen was dat was de dag waarop de eerste merel van zich liet horen, het was ook de dag waarop mensen in de haven lieten weten het lentegevoel te hebben. Op het moment dat ik dit artikel schrijf is het 9 april en heeft de temperatuur enkele dagen geleden de 26 graden aangetikt.

De afgelopen dagen heb ik doorgebracht met het uitvoeren van de noodzakelijke klussen. De lijst is grotendeels afgestreept, op het schilderen na. Ik haat schilderen, dus dat stel ik steeds uit. Ik ontkom er echter niet meer aan, omdat ik rond de 15 wil vertrekken. Hoewel de haven nog steeds aardig vol ligt, is goed te zien dat een flink aantal boten inmiddels al is vertrokken. Onder deze boten een tweetal Nederlandse jachten. Een ervan, de Amsterdam, is op de terugweg naar Nederland. Het echtpaar aan boord heeft besloten om de boot te verkopen en een motorboot aan te schaffen. De ander, de Witte Beer, met aan boord Maarten en Antoinette van Agt, gaat naar de Balearen. Weer anderen zijn van plan om komende week te gaan, zoals Brenden McGinley en Serena Tirel van Baltic Dart.

Het is verbazend hoeveel mensen in de Algarve en het westelijke deel van de Middellandse Zee blijven rondhangen. Er zijn boten die al vele jaren naar Lagos terugkeren om daar te overwinteren. Zeker, het is een mooi vaargebied, ik zou het echter niet kunnen.

De volgende bestemming wordt Portimao, waar ik voor anker wil gaan. De plaats die tussen Lagos en Portimao ligt, Alvor, is me namelijk afgeraden wegens de diepgang van Willemijn. Nu ik van de restaurants ben afgekickt, wil ik ook gaan bezuinigen op de havengelden. Sterker nog: in deze streken zal ik wel moeten bezuinigen. De havens in de Algarve, Cote de Azure en Costa del Sol zijn nogal prijzig tijdens de zomer.

Mocht je Lagos ooit willen bezoeken, weet dan dat de plaats niet voldoende te bieden heeft voor een langere vakantie. Het is een stad die in 2, 3 dagen volledig bezichtigt kan worden. Inclusief de grotten. Het enige gedeelte van de stad dat een aantal monumenten telt die goed te fotograferen zijn is de voormalige slavenmarkt. Deze bevindt zich vlak bij de kust, net achter het fort. Het hoge deel van de binnenstad is gericht op bewoning en wordt voornamelijk bewoond door de lokale bevolking. Dit deel van de stad telt een paar leuke straatjes en is nog steeds voor een groot deel omgeven door de oude stadsmuur. Het lage gedeelte van de binnenstad bestaat voornamelijk uit horeca en winkels die zich richten op toeristen. De binnenstad wordt omgeven door appartementengebouwen. Het openbaar vervoer is in Lagos zeer goedkoop. Het is dus goed te doen om de plaatsen in de omgeving te bezoeken. Men kan zich in Lagos prima redden met de Engelse taal.

Lagos telt een Nederlandse winkel, waar zaken als dubbelzoute drop, speculaas, bastognekoeken, kroepoek, kaneelstaafjes, zoute haring, enz. worden verkocht. De prijzen van deze producten zijn natuurlijk een stuk hoger dan in een Nederlandse supermarkt.

Maar hoe was het hier de afgelopen maanden? Welnu: het weer was (en is) er fantastisch. Regen is een uitzondering. De regen die er viel, viel voornamelijk in november en maart. De koudste nacht bedroeg 4 graden, maar 8 tot 11 graden was de norm. Opvallende zaken die gebeurd zijn staan hieronder.

Een kacheltje dat ik had besteld in Nederland functioneerde perfect, maar 1500 Watt bleek iets teveel voor het stroomkastje op de steiger. Security loopt hier 's nachts een rondje op de steigers en merkte dat er rook uit het kastje kwam. De resulterende heisa op de steiger en het uitschakelen van het kastje zorgden ervoor dat de booteigenaren die ook van het betreffende kastje gebruikmaakten de steiger opgingen en met kabels in de weer gingen. Al met al stonden er op een gegeven moment 's nachts een man of 8 op de steiger, waarvan er 4 naarstig met zaklampen op zoek waren naar lege stopkontakten bij andere kastjes om zo weer over walstroom te beschikken.

Nu was het mij enkele dagen eerder al opgevallen dat het kastje van binnen naar gebakken electronica rook, toen ik het openmaakte om een zekering in te schakelen, maar de bedrading in het ding was zo amateuristisch aangelegd, dat ik geen direkte link met mijn kachel legde. De oorzaak van de rook en de brandlucht bleek echter wel degelijk een combinatie te zijn van slechte kontakten in het kastje en mijn kachel, Nadat een electricien langs was geweest was het euvel verholpen.

De perikelen met het kastje vonden plaats in december, in dezelfde periode dat Lagos, gedurende een periode die een dag of 10 duurde, door stroomuitvallen geplaagd werd. In die periode gebeurde het zeker 6 keer dat de stroom in de marina, de plaatselijke restaurants en de supermarkt kortstondig uitviel. Ik kan me echter niet indenken dat dit door mijn kachel kwam.

Pingo Doce, de dichtstbijzijnde supermarkt, verkoopt lekkere droge worsten, toch koop ik ze niet meer. De laatste die ik er kocht gaf me namelijk een milde voedselvergiftiging. Ik merkte tijdens het eten al dat de worst wat zachte plekken bevatte, maar zocht er niets achter. 3 dagen aan de schijterij wezen me erop dat ik dat beter wel had kunnen doen.

Het plaatselijke postkantoor was een ervaring. Nadat ik de belastingpapieren (M-formulier) had ingevuld, besloot ik de envelop aangetekend te versturen. De wachtrij voor me bedroeg zo'n 12 mensen. Ik had het warm van het lopen, dus ik besloot om even buiten op een bank te gaan zitten. Gedurende de 20 minuten die ik er zat, zag ik 4 mensen uit het postkantoor komen. M.a.w.: het zou nog eens 40 minuten duren voordat ik aan de beurt zou zijn geweest. Toch besloot ik om terug naar binnen te gaan. Vervolgens kon ik in toenemende gefascineerde horror toekijken hoe een vrouw 10 minuten bezig was om een pakketje te versturen. En ze was daar dus al mee bezig toen ik opnieuw naar binnen kwam. De heer achter de balie woog het pakket, liet de vrouw een formulier invullen, liep weg met het pakket, stempelde het pakket, kwam ermee terug, woog het opnieuw, liep er weer mee weg, plakte er wat dingen op, kwam er weer mee terug en gaf de vrouw een nieuw formulier dat door haar moest worden ingevuld omdat hij haar eerder het verkeerde formulier had gegeven. De rest heb ik maar niet afgewacht. Ik heb tot 1 juli om de belastingpapieren op te sturen, het kan dus nog even wachten.

Aan de boulevard langs de rivier bevindt zich een brandweercentrale. Elke wagen heeft een stuk of 4, 5 verschillende sirenes, die, al naar gelang de situatie op de weg, worden gebruikt. Het geluidsspectakel dat je hoort wanneer een aantal wagens tegelijkertijd uitrukt is indrukwekkend.

Ik had foto's willen maken van de bedelaars die zich bij de voetbrug bij de marina bevinden, maar het is er niet van gekomen.. Er zijn er een stuk of 4 en ze rouleren. Soms zitten er twee, maar dat is zeldzaam. Waarschijnlijk omdat bepaalde dingen dan gaan opvallen, zoals de zithouding. Elk van de bedelaars heeft namelijk een handicap aan zijn linkerbeen, dat gestrekt op de grond ligt wanneer ze aan de rechterzijde van de brug zitten. Op de een of andere manier zit de handicap ineens aan het rechterbeen wanneer ze aan de linkerkant zitten. Bij het andere been is de knie altijd opgetrokken. Ook heeft elk van hen een identieke kruk die zeer zichtbaar naast het gestrekte been wordt neergelegd. Rond een uur of 5 's middags staan ze op, strompelen op hun kruk met een naar binnen gedraaide voet tot ze de boulevard zijn overgestoken en in een zijstraat zijn aangekomen. En daar geschiedt het wonder. Dagelijks. Echt, Lourdes is er niets bij.

Krabben vang je met speciale kooien. Wat echter ook blijkt te werken is het vastbinden van je dinghy aan een steiger bij een van de palen die in de grond geheid zijn en de steiger op de plaats houden. De beesten blijken  's nachts via de palen omhoog te kruipen. Ik had de dinghy 3 etmalen in het water liggen en heb er zowel op de tweede als op de derde dag een krab uit moeten halen. De eerste keer dacht ik dat het een 10 cm grote spin was die zich onder de drijver had verstopt.

De stadskern van Lagos gezien vanaf de overkant van de rivier.

De witte tentjes staan langs de boulevard. De stadsmuur is boven het 5e tentje van rechts te zien.

Het plein waar vroeger de slavenmarkt gevestigd was telt een aantal monumenten.

Lagos is een toeristenstad met veel restaurants en bars. Opvallende reclame is dus belangrijk.

Een van de pleintjes met kunst, toeristen, muzikanten, horeca, fonteintjes en winkels. Het postkantoor is hier ook te vinden.

Ik weet trouwens nog steeds niet of het standbeeld een vrouw of een robot voorstelt. Maar misschien is dat wel de bedoeling.

Het hoger gelegen deel van de binnenstad leidt weg van de toeristen.

En toont een aantal mooie straatjes.

De stadsmuur omgeeft de binnenstad nog steeds aan drie zijden.

Straatartiest Tona uit Hamburg plaatste een aantal van zijn stencils op ruines in de duinen en op een zodanige wijze dat ze vrijwel door iedereen over het hoofd worden gezien.

Het is erg lastig om deze afbeelding over het hoofd te zien.

Windkracht 6 aan het strand.

Geen goede condities om te zonnebaden of te ankeren. De haven was door de golven gesloten. Geen goed nieuws voor Brenden en Serena van Baltic Dart, die hun vertrek hierdoor met twee dagen moesten uitstellen. De havenhoofden die toegang geven tot de rivier die naar Alvor leidt zijn op de vergroting in het midden van de foto te zien.