S/Y Willemijn: Ribadeo.

De eerste drie dagen in Ribadeo lig ik in mijn kooi met pijnstillers achter de kiezen, terwijl ik de tijd doorbreng met het lezen van de Discworldboeken van Terry Pratchett op de e-reader. Het weer buiten is prachtig. De vierde dag, woensdag, kan ik stoppen met het nemen van pijnstillers. De zwelling is echter nog te groot om het been te gebruiken. De dag erna is lopen is weer een beetje mogelijk. Ik maak van de gelegenheid gebruik om even naar het kantoor van de havenmeester te gaan en te vragen waar ik brandstof kan halen. Volgens de Reeds almanac moet dit in Ribadeo met jerrycans, maar de havenmeester legt uit dat er sinds kort een pomp aan de andere zijde van de haven staat. Op mijn vraag of het ding het ook doet knikt ze gelukkig bevestigend.

Ze vraagt op haar beurt hoe het gaat met mijn knie. Nadat ik haar vertel dat het minder snel geneest dan verwacht, vraagt ze of er even iemand naar moet kijken. Dat wordt door mij niet afgeslagen. Ze pleegt een telefoontje en een klein uur later kan ik terecht in de aangrenzende, maar tot dan toe onbemande EHBO post. Na wat geknijp en gevoel door een verpleegkundige is de conclusie dat de knie zwaar gekneust is. Rust is het credo.

Op vrijdag is de pijn weer wat toegenomen. Waarschijnlijk door de belasting van gisteren. De zwelling is echter weer afgenomen. De volgende dag constateer ik tot mijn verbazing dat ik weer redelijk kan lopen. De zwelling is weliswaar nog steeds niet weg en er zijn van tijd tot tijd pijnsteken, maar ik kan weer lopen. Ik besluit daarom om naar de pomp te varen. De lokale Manuel (*) bedient de pomp. Samen vullen we de hoofdtank.

Ribadeo blijkt een lift te hebben, waarmee bewoners een groot deel van de klim van het havengebied naar de hoger gelegen dorpskern kunnen overslaan. De dorpskern, die voorheen buiten mijn bereik lag, is nu ineens makkelijk bereikbaar en blijkt een stuk levendiger te zijn dan het havengebied.

Omdat ik toch wel zin heb om weer eens iets anders te eten dan de rantsoenen aan boord, zoek ik een restaurant dat ook iets anders serveert dan octopus en zeevruchten. Dit lukt uiteindelijk. De entrecote die arriveert blijkt perfect gebakken te zijn. Iets dat geen enkel restaurant in Frankrijk was gelukt.
De Fransen hebben een naam hoog te houden op het gebied van gastronomie, maar elk restaurant in Frankrijk waar ik tijdens deze reis heb gegeten, faalde om het vlees dat ik medium gebakken wilde hebben ook daadwerkelijk zo te serveren. Het was elke keer te rauw of te ver doorgebakken.
Na te zijn teruggekeerd naar de boot besluit ik 's maandags te vertrekken naar A Coruna. Dicht onder de kust, aangezien de gribfiles 20 tot 25 knopen wind verder uit de kust laten zien.

(*) Veel havens hebben een behulpzame, iets oudere man in dienst die dient als Manusje-van-Alles. Zolang ik zijn echte naam niet ken noem ik deze persoon daarom ook "Manus". Tenminste, in Nederlandse havens. In Engelse havens heet hij "Manny" en in Spaanse havens "Manuel". De plaatselijke Manus is niet te verwarren met de plaatselijke Harry. Een Handige Harry is namelijk iemand die gespecialiseerd is in het uitvoeren van reparaties aan boten. Tevens heet een Handige Harry altijd "Harry", ongeacht de taal.
Met enige oefening is het verschil tussen beide soorten goed te spotten: Een Manus verplaatst zich meestal per fiets, terwijl een Harry eigenlijk altijd in een busje rijdt. Een Manus sleept met lijnen en slangen over de steigers, terwijl een Harry de steigers gebruikt om rolkoffers met gereedschap achter zich aan te sleuren. Tenslotte is een Manus meestal op de steigers te vinden, waar hij druk met zijn armen fladderend boten naar hun box wijst, terwijl de natuurlijke habitat van een Harry de motorruimte van boten is. Het is over het algemeen niet moeilijk om een Harry te vinden die zich al in de motorruimte van een boot heeft genesteld: men hoeft slechts te luisteren uit welke boot het gevloek opstijgt.

Het plaatsje Castropol in de ria gezien vanuit Ribadeo.