A Coruna.

Na 5 dagen liggen, 3 dagen strompelen en 2 dagen behoedzaam lopen in Ribadeo, voer Willemijn eindelijk A Coruna binnen tijdens zonsopgang op 11 oktober. Het is zo'n 10 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was. Dat was toen ik meevoer met de neef van een collega die ging emigreren naar Aruba. We vertrokken toen uit Genemuiden op 15 februari, kwamen aan in A Coruna rond begin maart en werden er door een jonge Engelsman die er in een cafe werkte en er in de zomer naartoe was gezeild voor gek verklaard. "Cross Biscay in february? Are you mad?" "Worse, we're Dutch." luidde mijn antwoord. Het was goed genoeg voor een lach, maar helaas niet voor een gratis drankje.
De twee andere zaken die ik me nog herinner van de tijd die we er toen lagen waren de controletoren op de golfbreker en de kou. We hadden beiden gehoopt dat de temperatuur er wat hoger zou zijn, maar iedereen liep er rond in dikke winterjassen.

Concello (stadhuis) da Coruna.

De Buxusplanten in het midden vormen... Nee viespeuk, dat is het niet. Het is een vuurtoren. De Buxushaag en het grind tonen het stadswapen van A Coruna.

Tegenover het stadhuis van A Coruna staat het standbeeld van Maria Pita. Deze heldin van A Coruna inspireerde en leidde op 4 mei 1589 een menigte die een succesvolle aanval uitvoerde op een Engelse invasiemacht die tot dan toe op het punt had gestaan om de stad in te nemen en dreef de Engelsen terug naar hun vloot. Meer dan 400 jaar later zijn Engelse invasies zeer welkom in A Coruna. Vooral wanneer de indringers fototoestellen rond hun nek hebben hangen en hun geld uitgeven in cafe's, restaurants en souvenirwinkels.

De Independence of Seas.

Kort nadat mijn 2000 nieuwe en deels lawaaierige Engelse buren hun cruiseschip hadden verlaten, was het niet meer mogelijk om een lege terrasstoel te vinden in het uitgaansgebied van A Coruna.