S/Y Willemijn: Fuerteventura en de tocht naar Gran Canaria.

Fuerteventura is een stuk minder mooi dan Lanzarote. De laatste vulkaanuitbarsting op Lanzarote was slechts enkele eeuwen geleden en die transformeerde een groot deel van het eiland. Lanzarote heeft actieve geysers, duidelijk herkenbare vulkanen (waarvan er een vuurrood is) en zwarte vlaktes met enorme lavabrokken.

Het binnenland van Fuerteventura daarentegen lijkt zo weggelopen te zijn uit de spaghettiwesterns: een woestijn met struikjes en heuvels. Clint Eastwood en Lee van Cleef zouden er naadloos in passen. Natuurlijk zijn de heuvels vulkanen, maar veel ervan zijn inmiddels zo geërodeerd dat ze niet meer als zodanig herkenbaar zijn.

De hoofdstad van Fuerteventura is Puerto del Rosario. Het is een middelgrote stad met een zeer kleine kern. Echte monumenten zijn er niet, maar kunstliefhebbers kunnen hun hart ophalen met het grote aantal beelden dat de stad telt. De stad is de hub van Fuerteventura. Hier komen de cruiseschepen en vrachtschepen aan. Het vliegveld ligt net ten zuiden van de stad.

Gran Tarahal, de enige plaats met een noemenswaardige jachthaven, is een klein strandplaatsje dat zichzelf in 2012 een facelift gaf door alle kale muren te voorzien van muurschilderingen. Toerisme is er nauwelijks. Het plaatsje telt weliswaar een paar toeristenrestaurants, maar een souvenirwinkel is er niet.

Morro Jable is nog kleiner, maar het vakantieresort dat er net naast ligt is dat niet. Een lint van resorts, hotels, appartementen en winkelcentra strekt zich langs de hoofdweg en de kust naar het noordoosten uit. De bewoners en vakantiegangers zijn voor het grootste deel Duitsers. Ik zou er geen vakantie willen vieren en er al helemaal niet willen wonen. Er is hier verder niets. Geen natuurpracht en geen bruisende miljoenenstad. Alleen zand, horeca, winkelcentra en toeristenwinkeltjes.

Op zondag 20 januari verliet ik Gran Tarajal en werd er koers gezet naar Punta Jandia, het uiterste puntje van Fuerteventura, om daar een nacht voor anker te liggen. De bewegingen van de boot voor anker vielen mee, maar de ankerketting die over de rotsachtige bodem schraapte zorgde voor de nodige geluidsoverlast in de kajuit.

Fuerteventura in 1 foto.

Bruisende metropool Gran Tarajal. Groot genoeg voor een pizzeria, te klein voor een souvenirwinkel.

Geen kale muren meer in Gran Tarajal. Misschien is het een idee voor steden met veel kale muren om de muurschilderingen een stripverhaal te laten vormen en een wandeltocht uit te stippelen zodat de afbeeldingen in volgorde kunnen worden bekeken.

Het begin van het lint aan toeristenresorts naast Moro Jable.

De tocht naar Las Palmas verliep de volgende dag uitstekend, maar ik was gedwongen om de motor te gebruiken om bij daglicht aan te komen. Onderweg had ik eindelijk succes in het fotograferen van de dolfijnen die weer eens rond Willemijn zwommen. Nou ja, succes... Veel van de foto's zijn enigszins wazig. Het goed fotograferen van een razendsnelle dolfijn op een schommelende boot, door een fotograaf die probeert overeind te blijven staan, vereist duidelijk meer oefening. Een tweede probleem is het feit dat ze overal kunnen opduiken, maar dat je niet alles tegelijkertijd in de gaten kunt houden. Het beste moment kwam toen een dolfijn op zo'n 2 meter naast de kuip volledig uit het water sprong. Ik draaide me snel genoeg om om het dier aan te kijken, maar te langzaam om er een foto van te maken.

Bij aankomst bleek Las Palmas in een nevel te zijn gehuld. met nog 3 kwartier aan daglicht te gaan ging ik voor anker in het baaitje net ten noorden van de jachthaven.