Ilha de Culatra.

Ten zuiden van de stad Olhao en zuid-oostelijk van Faro ligt Ria Formosa, een beschermd natuurgebied dat te vergelijken is met de Waddenzee. Het is een gebied dat bij laag tij deels droogvalt en aan de buitenzijde wordt omringt door een aantal eilanden die bestaan uit opgestoven zand. Een van deze eilanden is Ilha de Culatra.

Faro vanaf de ankerplaats bij Ilha de Culatra.

Op dit eiland is het vissersplaatsje Culatra te vinden. Het plaatsje geniet regionale faam omdat het een aantal restaurants telt die zeer goede en goedkope visgerechten serveren. Naast het handvol restaurants telt het plaatsje ook een basisschool (1 leraar), speelplaats, EHBO post, kerkje, politiepost (1 agent), 2 mini winkeltjes en, sinds kort, een geldautomaat. WiFi is er niet en koken op gas betekent, in elk geval nog voor een aantal inwoners, zeulen met gasflessen. De favoriete voetbalclub van de inwoners is Benfica. Auto's zijn er niet en fietsen zijn er bijzonder schaars. Het is immers geen doen om op zand te fietsen. Het eiland telt echter wel een aantal tractors die gezamelijk gebruikt worden. De honden op het eiland lopen los. Weglopen kunnen ze tenslotte niet.

Een van de straatjes van Culatra.

Ook de tuinen en de straatjes in Culatra bestaan uit zand. Op de belangrijkste straten zijn betonplaten tegen elkaar gelegd, maar wie het dorp bezoekt kan er zeker va zijn dat hij/zij zand in de schoenen zal krijgen. Het heeft zo wel iets weg van een Mexicaans woestijndorpje uit de tijd van het wilde westen. Omdat ook de tuinen uit onvruchtbaar zand bestaan, valt het op hoeveel moeite de inwoners doen om toch planten en bloemen te laten groeien. De een heeft een tuin vol bloeiende duinplanten, een ander heeft zijn tuin vol potplanten. Weer anderen ommuren hun tuin en hogen deze vervolgens op met vruchtbare grond.

Waar een wil is, is een tuin.

 Net zoals in veel andere vissersplaatsen wordt de traditionele rolverdeling tussen mannen en vrouwen ook in Culatra nog in ere gehouden: de mannen staan voor dag en dauw op, varen met hun bootjes naar hun favoriete visplekken, keren rond het middaguur met hun vangst terug, brengen de heetste uren van de dag door met luieren en praten over voetbal in de cantina of in de schaduw van de kerk, ontwarren daarna hun netten, plegen onderhoud aan hun boot en gaan daarna naar huis. De vrouwen zorgen voor het huishouden en gaan bij elkaar op de koffie. De kinderen gaan naar school. De toeristen die Culatra bezoeken worden per watertaxi van en naar Olhao vervoerd. Zij brengen er de dag door met eten, zweten en het fotograferen van de vissers. Ja, ik ook.

Het plaatselijke kerkje.

Ankeren op zand blijkt wat minder betrouwbaar te zijn dan ankeren op dikke modder. In Portimao hield het anker in 30 knopen wind probleemloos, maar hier werd ik in de nacht van 14 op 15 mei gewekt door het ankeralarm en bleek het anker (het was springtij met zo'n 20 knopen wind) binnen 20 minuten 30 meter te hebben gekrabd. Nadat het anker zich op een gegeven moment weer leek te hebben ingegraven en Willemijn de boot achter haar nog niet zo dichtbij was genaderd dat dit problemen op zou kunnen leveren, ging ik opnieuw naar bed. Maar na 15 minuten was het weer raak. En zo mocht ik rond 04:45 ankerop gaan om op een andere plaats opnieuw voor anker te gaan. Na de motor even vol in de achteruit te hebben gezet bleek het anker ditmaal wel te houden. Waarom moet dit soort shit altijd 's nachts gebeuren? In de nacht van de 17e op de 18e en de nachten daarna gaat het hier opnieuw flink waaien. Ik heb daarom besloten om op woensdag naar Rio Guadiana te varen.