De tocht naar Gibraltar.

De tocht naar Gibraltar was bijna perfect en daar was ik blij om. De laatste nacht in Barbate was namelijk tevens de eerste nacht van een driedaags popfestival. De 'muziek' van drie podia was iets te goed te horen en ging tot 06:00 's ochtends door. Van slapen kwam dus weinig terecht. De wind tijdens de tocht was weliswaar iets te licht, maar de zeegang was geweldig. De meelopende vloedstroom had hier een zeer kalmerende werking op. Vrijdag zeven juli was het hoogwater bij Tarifa om 15:00 uur en dus verliet ik, samen met drie andere boten, Barbate 3 uur eerder om zo de volle zes uur van de vloedstroom te kunnen profiteren. De stroming bij springtij bedraagt in de straat van Gibraltar zo'n drie knopen, dus die wil je niet tegen hebben. Precies zes uur later liep Willemijn de Baai van Gibraltar binnen en ging een klein uur daarna voor anker bij La Linea de la Concepcion.

Tarifa met zijn schiereilandje.

De volgende dag begon goed toen ik, na de dinghy vaarklaar te hebben gemaakt, het slot voor de buitenboordmotor en een aantal sleutels voor de boot overboord liet vallen. Waarom had ik ook alweer besloten om de sluiting voor de dodemansknop aan een sleutelring te bevestigen? Gelukkig zijn het slechts vier sleutels en heb ik duplicaten. Verlies van het slot is erger: dit kostte vijftig euro. Eens kijken of ik ze morgen op kan duiken. Hoe lang is het ook alweer geleden dat ik gezwommen heb?

De kust van Afrika wordt gedomineerd door de Jebel Musa.

Diefstal van dinghy's is niet ongewoon in deze streek, maar gelukkig kan de dinghy bevestigd worden aan de steiger bij de plaatselijke Club Nautico tegen een vergoeding van zes euro per etmaal. Men dient hiervoor het noord-westelijke marina-bassin in te varen, door te varen naar de steiger die zich het dichtst bij het clubrestaurant bevindt en hem daar aan de hammerhead vast te maken. Tussen de blauwe deur die naar het restaurant leidt en het frame is een knopje op buikhoogte dat nauwelijks te zien is. Door deze in te drukken en iets in te spreken, komt een marinero die de deur opent. Over het niet al te hoge hekwerk naast de deur stappen omdat je niet begrijpt waarom je niet van de steiger af kunt en de knop niet hebt gezien, is geen optie zoals ik ondervond. De marinero mag dan weliswaar in geen velden of wegen te bekenen zijn je bij de deur staat te hannessen, hij heeft het feilloos in de smiezen wanneer je over het hekwerk stapt.

Gibraltar en zijn rots vanaf zee.

Van het opvissen van de sleutels kwam uiteindelijk niet veel terecht. Het water was helder, maar het slot was niet te zien. Toch maar eens een snorkeluitrusting kopen. Het bad was echter best lekker, dus misschien moet ik toch eens wat vaker gaan zwemmen.

Toen ik 's middags voor het eerst in anderhalve maand marinetraffic.com checkte om te kijken of het AIS signaal van Willemijn werd ontvangen, zag ik dat De Witte Beer van Maarten en Antoinette ook in La Linea lag. Na ze een SMS te hebben gestuurd, bleek dat ze slechts een uurtje eerder waren aangekomen en werd uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Over toeval gesproken. Nadat ik bij ze aan boord was gestapt bleken ze vanuit Ceuta te zijn gekomen met 40 knopen wind, na een tocht langs de Marokkaanse kust. Ze waren bijzonder negatief over de havens van Marokko waar ze waren geconfronteerd met criminaliteit, corruptie, overdreven bureaucratie en onjuiste informatie in de meest recente pilot van Imray over de toegang tot vissershavens. Over de havens in de Spaanse enclave waren ze echter vol lof.

Gibraltar en zijn rots vanaf de haven nadat de wind draaide.

Ook de Middellandse Zee was niet onverdeeld positief ontvangen. Zo vertelden ze over een bepaalde bar op Mallorca waar men voor een pilsje 25 euro rekent, over ankerplaatsen die op het gevaarlijke af vol liggen, buitensporig hoge havengelden en over de wind die of niet of te hard waait. Ik keer na Gibraltar dus mooi om en vaar terug naar Lagos.